viernes, 1 de abril de 2011

Recién caido



Pues eso, que acabo de caer aquí. No se puede decir que sea muy original, la verdad, porque mira que hace años que existen Blogs y a mi me da por entrar ahora pero, oye, mira, que si esto es el Diario de un Perdedor y firmo como Loser tampoco vais a esperar que yo sea uno de esos que están a la última, que marca tendencias, que abre caminos y que está a la vanguardia de las nuevas tecnologías.

Que uno no es un loser porque sí y eso se gana a pulso, demonios.

Y pasar de perdedor a fracasado o de fracasado a perdedor, no se logra de un día para otro y, desde luego, no se logra estando a la última. Se consigue llegando siempre tarde a todo.

Lo que significa que: cuidado señores de Blogger! Si las cosas van como siempre no es que nadie vaya a leerse este blog, que eso pasará, sino que además cerrarán Blogger por cualquier razón aleatoria y sorprendente. Qué, repito, uno no es un perdedor porque sí, sino que se lo gana a pulso.

Y ahora que he conseguido, en una pocas palabras, amargaros el día con tanta referencia al fracaso, quizá os esteis preguntando que a santo de qué me viene este convencimiento de mi propio fracaso y a que me refiero.

Ja! Claro, como si explicarlo fuese tan fácil, no. O como si fuese tan agradable sentarse aquí y empezar a contaros todas mis penas. O, mejor aún, como si fuesen a importarle a nadie mis penas y fracasos.

O quizá sí, que las penas de otros a veces son nuestras alegrías, porque nos hacen darnos cuenta de que si hay otros más desgraciados que nosotros, es que tampoco vamos tan mal.

Espera, Un momento. Que si esto fuese así yo sería la alegría de los demás. Lo que significaría que sería útil al menos en una cosa! Y eso me quitaría la categoría de inútil total que ahora tengo. Joder. Ya te cagas, no? Ni eso me iba a quedar! Interesante dilema. Si siendo un absoluto inutil me vuelvo útil, eso elimina mi categoría de absoluto inútil y, por lo tanto dejo de ser útil con lo que vuelvo a ....

Dejemoslo. Yo ya me he mareado al pensarlo.

Y para empezar ya he escrito demasiado. Total, para que no lo lea nadie. Es como escupir contra el viento. Simil muy interesante si lo probais alguna vez. Los resultados son claros.

2 comentarios:

  1. Hola Jordi,soc un amic de la teva filla,la Marta em dic Robert i acabo de trobar el teu blog perque ella no s'enrecordaba i res m'he llegit el primer i segon post i t'he de dir que no t'has de sentir ni un loser ni res per l'estil i t'ho dic perque el meu pare y tu habeu viscut quasi la mateixa vida paral.lela,si de algo et serveix,mai,mai tiris la tovallola,ni mai t'enfonsis,no donis mai la oportunitat de que t'esclafin,no deixis de lluitar company,a mi m'agradaria escriure com tu si de algo et serveix ja tens un seguidor i un admirador (apart de la Marta)ejjeje.Bueno company nomes desitjar-te molta força i que no et rendeixis per res ni per ningu anims i una abraçada.

    ResponderEliminar
  2. Moltes gracies, Robert! Si t'hi fixes, a mesura que vagis llegint veuràs en els articles que pot ser que sigui un perdedor, però la moral no l'he perduda pas. No em rendeixo i enfonsar-me més ja no pot ser, aixì que s'acaba convertint en una forma de vida :D
    No tiro la tovallola, no, que aquí segueixo.
    Moltes gracies per tot, Robert.

    ResponderEliminar